Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Toen oame Willem de vleeje maond bé de bevrijdingshèrdenking diej medollie van den börregemister gekregen hoj, wozze wèllie ùitgenodigd om ‘nne keer saome meej oame Willem en tant’Anneke én meej oamen Bèrt en tante Diejn erregend ‘nne keer lèkker te gaon éte. Diej medollie mos dan zogezeed meej de femilie gevierd worre, en nog wel in dä duur rèsterant “Den Bôkkerijer’. Dä wos dan te doewn op de leste zondagaovend van sèptèmber.
Mär wèllie hon dä ’s middegs aafgezeed en äs reeje… dä wèllie allebaai zo mär inens snotverkoud wozzen, en dä’w zodoende de femilie nie aon woo’n stéeke. Wèllie wozzen hillemaol nie verkoud, want wèllie woo’n diejen aovend liejver ne’t voetballe kééke, op den tillevizie.
Oamen Bèrt en tante Diejn wozzen d’r wel henne geweest, en ôk diej kennisse van ’t tennisse van tant’Anneke, diej wozzen d’r ôk.
Nou moete wete, dä oamen Bèrt en tante Diejn nog nôit nie in e rèsterant geweest zèn. Diej hebben ältè geboerd in dä boerderèèjke in de haai, en zèn, zo lèk wèllie en oame Willem en tant’Anne, nôit nie zo onder de mense geweest.
Giestere kwomp tante Diejn wir tiejn aaier brenge, en vertelde lang en breed oew ze daor bij diejen Bôkkerijer gefist hon. Ze hon daor gezete van hallef zeuve toew hallef twaalef. En nävenant ze daor vur alles hil groate börden hon, krege ze alleen mär wa van hil klèin häpkes. En de wéénglaoze, diej din ze ôk mär hallef vol.
Oamen Bèrt vond ’t verskrikkelijk dä se zo lank aon diej taofel hon moete zitte. En wa se te ééte krigge, dä wos ommel in ’t Frans en dä kozze ze op diej kaort nie lééze. Ok al kwomp ‘r bé al diej häpkes iemes ùitlegge wa’t ommel wos.
“Toen ‘w onderhand tegen twaaleven op haus aon gonge”, zeej tante Diejn, “en wèllie ons jaasse van de kapstok gongen haole, toen mogge’w ommel bè den ùitgang nog e péépermunt ùit e mändje vatte. Mär toen ik ’s keek of ‘r niemes keek, toen viejt ik ‘r gaaùw… e gröpke.