Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
As ge - krèk lèk ik - 91 jaor’ zè, dan hedde den Twidde Wirreldôrlog nog meegemaokt. Jä, dan hedde in firteg, bé ’t begien van den ôrlog de môffe, en in vier-en-virtig, bé de bevrijding, de tommies nog hier ziejn komme.
Ze vraoge me ‘w wel ‘s: “Wos dä dan ginnen angstigen tééd?” Och nee, wel op ’t lest, toen d’r hier aon de Belze grèns nog hevig gevochte wier. Toen wos’t wel èfkes spannend, toen diej grenate hier overal ontploft zèn.
Mär ’t fijnste van den ôrlog wos dä wèllie aon’t begien én bé ’t ènd van den ôrlog meer äs ’n hallef jaor nie ne de skool hoefden. Vur ons kijnder wos diejen ôrlogstééd eigelijk meer ’n avontuur. D’r gebeurde alle daog’ wel iejt bezunders, vural toen diej Dùitsers en diej Engelsen hier wozzen.
D’r wos béjons ôk zo’nen Engelsman ingek’rtierd. Diej sliejp op de zôlder en diej brocht vur ons kauwgum en kwatta mee. We hebbe nog ’n foto van ‘m bewaord. Diej wos ôk bé diej tänks, diej bé-j-ons in de Patternaatstraot stonne, zo lang äs de straot wos, vol tänks.
Op zekeren dag mozzen ze wir ne’t front vertrekke. Bé-j-ons tegenover wos ôk zo’nen tänkman ingek’rtierd, bé Jan en Triejneke Gijsbers. Dieje s’ldaot wos daor krèk vertrokke, toen Triejneke zeej: “Kèk daor Jan, op dieje stoewl, hij is z’nen hellem nog vergete. Lôpt ’s gaaw bùite Jan, meskien zèn ze d‘r nog.”
Jan viejt diejen hellem en gelukkeg kos ie ‘m diej nog krèk meegéve. Toen Jan wir binne kwomp vroeg Triejneke: “En, zeej ie nog iejt?” “Ja”, zeej Jan, “hij bedankte nog vur z’n muts.”
Ge hoeft nie veul Engels te kennen um te begrépe wa dieje s’ldaot zeej…