Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Wij wòòne n’in ´n ééle gezellege straat. Me groete mekare vrindelek, swijle makeme zo ‘s ’n pratje en staan vor mekare klaar as’t nòòdeg is. Veral ok mè d’onze bure. We wòòne n’al jare neve mekare.
Allééneg onze buurjonge, die ken ‘k affetoe wel wa doen. Overlest attie ‘t wir begaaid or. Nou adde me n’al zo dikkels gezeed dattie nie mè z’n gròòte, zware lere bal op de n’oprit moes voetballe. Dèèr adde me n’ommes net nuuwe struike gezet. En, aan de n’overkant is ’n mòòi trapveldje! Dèèr kontie nar artelust voeballe. Mar nee or, nie luistere n’ee. Alle struike verinneweerd! IJ makte dattie wegkwam netuurlek.
‘Mè jou e’k nog wa te verabbezakke’, riep z’n moeder ‘m nog achternaar.
Verabbezakke is een vervorming van verhapstukken, dat zelf weer een vervorming is van verhakstukken. Dat betekende oorspronkelijk ‘een nieuwe hak erop zetten’, oftewel ‘repareren’. Het Bergse woord is regelen gaan betekenen, in de speciale zin van ‘een appeltje te schillen hebben’.