Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Dag beste meense,
Ouwde göllie ok van lekker eete? Ikke wel. ’Ik oef nie veul, a’t mar lekker is’, zeg ik aaltij.
M’n broer, oonze Jaonus, ouw d’ok van lekker eete. Mar die kan nie stoppe n’a t’ie aon taofel zit. Die è nwoot genog. Da kunde wel aon ’m zien ok, trouwes.
Z’n vrouw Drieka, ’n jeel lief meenske, die wit èègelek nog steeds nie goed wa ze meej ’m aon mot. Van d’n jeene kaant vin ze ’t arstikke fèèn da t’ie eur kookkunste zoow waordeert en da t’ie zoow smaokelek zit te smikkele van wa ze klaorgemokt et. Mar aon d’n aandere kaant mok ze d’r èège toch ok wel zörrege. IJ wor d’ommes steeds dikker en ij kan aamper nog uit de voete. Vandaog of morrege kreg t’ie nog ’n artaonval!
De leste tèèd prebeer z’m dan ok ’n bietje in twoom t’ouwe n’en af te remme. Asse vind da t’ie genog geete n’et, dan aol ze de börde n’en panne weg. En a t’ie dan ’n sippe lip trekt, dan zeg ze teege n’m: … ‘Ge zul d’eus gin zaand mir afgaon.’
Ge zul gin zaand mir afgaon betekent letterlijk: ‘je zult geen zand meer poepen’; dat wil zeggen: je hebt nu goed eten in je buik dus je hebt ruim voldoende gegeten. Waarschijnlijk is het een toespeling op tijden van armoede, waarin er figuurlijk niets anders te eten is dan zand. Een goede maaltijd maakte daar volgens deze beeldspraak dan een einde aan.