Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Goejendag wir, meense.
D’r zèèn soosjaole en asoosjaole meense, da witte wel uit ervaoring. Bij asoosjaole meense oefde nie aon te kloppe a ge ullep nwoodeg et. Mar soosjaole meense zulle n’oe aaltij ellepe zoowveul asse kunne.
Ik ken gelukkeg veul meense waor ik aaltij bij terechte kan a’t nwoodeg is. En ik ken ok iemand die dikkels ullep nwoodeg denkt t’emme. Kees jeet ie. Niks kan ie zellef. Vur iedere scheet die dwars zit lwoop t’ie wir naor de buure. ‘Kom d’s ellepe, want ik kan ’t nie aljeen.’
Da d’è laank goed gegaon. Mar op ’n gegeeve memènt gao ta netuurlek teegestaon. De buure krèège n’m dur en z’emme dan ok steeds minder zin om wir vur ’n scheetebakketèl d’r èège waarek in de steek te laote en upsekee de buurman wir te ullep te schiete.
Pas geleeje was ’t wir zoow wèèd. Kees ad de buure wir nwoodeg vur ’n karwaajke da t’ie makkelek zellef afkon. De buure kwaame deeze kjeer dan ok nie ellepe. Witte wa ze teege Keeze zeeje? ‘Ge zie mar da g’oew koont kraauwt.’
Ge zie mar da g’oew koont kraauwt betekent letterlijk ‘je ziet maar dat je je kont krabt’, dus je moet zelf maar een oplossing voor je jeuk vinden. De uitdrukking heeft dus als betekenis: je ziet maar hoe je het zelf voor elkaar krijgt, je zoekt het zelf maar uit.