Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Kunde gij vingerhaoken?’, vroeg men ’n meskse van ’n jaor of 7, klèèn blond, zonder vurtaande, en mee un rond brilleke en zweethaandjes. ‘Hoe moet dè dan?’ zinnik. Ik wiest netuurlijk wel mar ik waar benieuwd wetter ging kôomen. Hedden touwke, jao ik hai ‘n bolleke wol in men tas.
‘Irst maokte un luuske, witte hoedegge ’n luuske kunt maoke?’ Ze viet un draoike en maokte omstandig meej veul uitleg ’n luuske. ‘En dan worret spannend dan moete mee woewe vinger dur dè luuske ‘t draoike nog unne kir opakke dan vurzichtig dur dè luuske harreke en dan aon ’t draoike trekken totdet strak zit, mar nie zo strak detter nie mir afkan en ok nie zo los det van oewe vinger afschuift.’ Meej d’r tong ’n endje uit derre mond en mee bezwêete haanden wier de draoike langzaom ’n vingerhaokseltje. Ik kreeg unnen flashback en vuulde in men haand dieje vuile smeerrige pannelap vol mee zweet en traonen die ik in de irste klas bij de nonnen vur moederdag ha gebreeje. Mar des medje hatter plezier in. En ik bestuitte ze net as oons moeder men di toentertijd.
Och kik nou toch ies wen kunstwèèrk hier gemaokt ies!
Bestèùte betekent prijzen, loven, complimenten geven. In Marja’s tekst is het een zwak werkwoord – bestèùte, bestùtte, bestùt – maar in sommige Brabantse dialecten is het zelfs sterk geworden: bestuite, bestoot, bestoote.