Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Wim is m’n zwager. ’n Andege Peer. Wa z’n òòge zien, kenne z’n ande make. IJ is dèèrom altijd wel vor iemand bezeg mè d’aller’ande klusse. Ge mot ‘m onder’and al ’n jaar vantevore bespreke n’agge wa deur ‘m wil late doen. Zo ok bij ons.
IJ zou ’n oekkasje make n’op maat vor in de keuke. De mate n’attie al
opgemete, de tekening was gemakt, ’t out lag klaar in de gerazie. Alles was gerééd en Wim kon zo beginne.
Eindelek wareme n’aan de beurt. Al vroeg stontie op de stoep. Ik makte plek in de keuke zodattie lekker kon werreke. Nog gauw ’n kommeke koffie en dan aan de slag. ’t Gong van de lanterre. De planke wiere n’op maat gezaagd in de gerazie. ’t Kasje wer in mekaar gezet, teminste da was de bedoeling.
Wim wer eve n’afgeleid deur de kat die op de werrekbank sprong en ij sloeg kei’ard mette n’amer op zijn duim. En dan bedoel ik ok kei’ard. Nonde, da dee zeer. ’t Bloed spetterde n’alle kante n’op. Wim ston me dèèr toch lillekers te vange…! Volleges mijn ebbe z’t aan de n’andere kant van de stad g’oord. ‘t Kasje mot nog eve wachte, want Wim lop nog mè z’n and in ’n gròòt verband.
Lillekers vange betekent letterlijk ‘lelijkerds vangen’. Mogelijk heeft die uitdrukking iets te maken met het aantrekken van duiveltjes in het oude volksgeloof, want lillekers vange betekent vloeken.