Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
B’ons wónde vruuger Bèrt d’n Birrenboer, ’n klèin boerke, midden op de hèij. Ondanks allen èrremoei hattie zeuve jong, dus de ùitdrukking dègge op dieje kaoie grond hèndiger òn tien jong komt ès òn één koew ha Bèrt ’n hil èind beweeze. De jongste van de jong hietten ok Bèrt èn hij hagget nie getroffe mi z’n èige. ’t Waar ’n vernódrept mènneken um te zien. Hij wó nie groeie, hij kos nie leere èn waar veul ziek. Mar ès ie nie ziek waar, zaat ie wèl vol schavierrighèid. Hij hòlde alterande rottighèid ùit. Fruit weghaole, vuurke stoke, veugelkes ùithaole… Daor waar ie goewd in.
Nou ha-j-ik de jongen Bèrt zeeker in gin veijf jaor gezien èn toen ik wir ’s in ons aauw buurt kwaamp, liep daor ’n pront mènneke op de hèij dè men vriendelek begroette èn mee menne naam noemde.
Ik zin ‘ok goeiendag’ èn vroeg m’n èigen af wie dieje gast toch waar. Toen ik thuis binne waar èn vertelde van m’n ontmoeting èn de mysterieuze knaap beschrief, zin ons moeder: ‘Bè, dè waar Bèrtje van Bèrte!’
Ik ston versteld èn zin: ‘Wie hatter nou oit gedocht dètter zóiets zó worre van dieje klótveeger!’
Het woord klótveeger betekent in het dialect van Cor Swanenberg ‘kleine deugniet’. Andere Brabantse dialecten kennen dit woord in andere vormen, zoals klôotvèèger in Tilburg, en met andere betekenissen, zoals ‘misselijke kerel’, ‘sukkel’, ‘klungel’ of ‘zeurder’. Klótveeger is een samenstelling van kloot, dat ‘testikel’ betekent, en veeger.