Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Mijn zeun gong studere n’en omdamme feitelek te wijd weg wòònde van d’n universiteit woutie op kamers. IJ ad, nòòdgedwonge, ’n tijd geperbeerd om ’t mette trein te doen, mar da was onbegonne werrek.
Naar lang zoeke attie onderdak gevonde n’in ’n studenten’uis. IJ was t’r netuurlek stikblij mee, want nou zoutie veul tijd bespare n’omdattie nie oefde te reize. Alléén moestie die kamer nog inrichte.
Omda d’oma kleiner zou gaan wòòne ad ze veul spulle n’over die tie wel kon gebruike. Glaze, kommekes, borde, ’n boekekasje, ’n bedbank, ’n tafeltje mè stoele, andoeke, panne, noem mar op. ’t Was ’n éél uis’ouwe.
IJ was t’r stikblij mee. Toeme n’alles aan ’t inpakke ware moestie inéés lache.
IJ zee lachend: oma vroeg of ik ok al ’n ollekesbak ad.
Het Bergse woord ollekesbak vertoont de typisch West-Brabantse wegval van de klank h. Zetten we die h terug, dan krijgen we hollekesbak. Een holleke is een gaatje. En dan wordt het woord letterlijk en figuurlijk een stuk doorzichtiger: een gaatjesbak oftewel een vergiet.