Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
De lente n’is begonne. In de n’of kom alles tot leve.
Van alle sezoene ouw ik ’t méést van de lente. Ik eb gin gròòte tuin, mar d’r sta vanalles in. Van blomme n’en struike tot ’n gèèf gezonneke. ’t Verreg netuurlek veul onder’oud, mar as dan alles is g’offe en gerijfd zie d’t ‘r wir uit as ’n plaatje n’in ’n tuintijdschrift.
A’k dan mè d’n kommeke tee en ’n boek in m’n ofke zit te leze voel ik m’n eige de koning te rijk.
’t Pronkstuk is wel ‘n ééle mooie gròòte bòòm. ’nne Kruinagel. ‘nne Dubbele. En ok nog’s ’nne pèèrse. Astie in de bloei staat, dan ken d’m van verre n’al ruuke. Dèèr ken ik zo van geniete!
En veul mense mè mijn, want dikkels snij ik ’r takke vanaf om weg te geve.
Kruinagel is de Bergse dialectbenaming voor de sering. Als je de bloempjes uit de trossen bekijkt, dan zie je een vorm die op die van een kruidnagel lijkt. De geur is heerlijk kruidig. In veel Brabantse dialecten is de d van kruid weggevallen en heb je vormen als kruinaogel, krènaogel, krònaogel en krùnaogel. In sommige dialecten is het woord nog verder afgesleten tot knaogel.