Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Ok al zij ik al wir meer äs negentig-en-‘n hallef jaor, de dokters hebbe zowa niks aon mé kanne verdiejne. Pillen heb ik nog nerregend vur iejt nôdig gehad. Dä’s gin verdienste, mär vur m’n aaige wel skôn meegenomme. Onze vaoder is zo ôk rùim aachtennegentig geworre, in z’n aaige haus. ’t Zit denk ik gewoan in de gene. Alleen geransie, diej heb ik gin um onze vaoder in te kannen haole.
Mär nou krig ik toch onverwochs meej ’n ongemak te doewn. Ik woo m’n plat dak skônmaoke, ‘s kééken of de réégenaafvoere nie verstopt wozze. D’r ston nog wa waoter op ’t dak en ik docht: och, d’r staon nog e paor oùw léérze van onze vaoder, diej trek ik aon. Nou deej ik ’s aoves m’ne pyjama aon en ziej dä ik groate blaor’ aon m’n enkels hoj. Diej raokten ontstoken en deej ’t e paor daog’ laoter verrekkes zeer. Ik ‘rmeej ne den dokter en diej zeej dä-t’r bakteeriejen in zaoten, aon allebaai m’n voewt.
Van de pijn deej ik m’n bôdskappe dan mär meej ‘nne rollater, diej ik d’r nog enne van onze vaoder in de graas hoj ston. En äs de mense me dan meej dä dink dur ’t dörrep ziejn loape, dan vraogt dä um ùitleg. Nou, um nie te hoeve vertelle dä ‘k ontstéékingen heb gekrege van diej veul te groate léérze, zeej ik:
“Ze hebbe me van de teneelvereniging gevraoge. Ze zuujke vur ’n noew stuk ’n oùw männeke meej ‘nne rollater en zodoende ben ik alvast aon’t oefene, lèk ge zie. In ’t urste bedrijf hoef ik dan op dä teneel mär e paor kirre meej dieje rollater op en ner te loape. In ’t twidde bedrijf zien ze me nie, want dan zij ik zogezeed ne’t gaasthaus, um behandeld te worren aon m’ne kaoje groaten teen. Diej is pärs-en-blaoùw van de zèldzaam donkerbrùin-sùikerziekte. En diejen teen moet ‘r daor meskien wel aaf.
In ’t dèrde bedrijf – ’t is ’n klucht, en ’n blijspèl moet ältij goewd aafloape. Dan ben ik wir trug en ben stralend gelukkig, um twee dinge: ten urste zij ik van de pijn aaf. En ten twidde: bé de piddikuur kréég ik vôrt tiejn p’rcènt korting. Jä, en nou bellen ze me al: wanneer wordt dä teneel ùitgevoerd en kanne’w al vast kaortjes rizzerveere?
En dan ziej ik ze denke: Wa zèdde toch ’n oùw fiep!
’n Ouw fiep is een kletsmajoor of een praatjesmaker. In veel Brabantse dialecten wordt fiep ook gebruikt voor een rare snuiter. De herkomst van het woord is onbekend. In een andere context kan fiep ook gebruikt worden in de betekenis van een ‘speen’ op de melkfles van een baby of een fopspeen.