Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Goejendag wir beste meense,
D’r zèèn meense die nwoot ’s tevreeje zèèn. Asse èèndelek gekreege n’emme wasse wulle, dan emme ze gelèèk wir wa d’aanders op d’r verlanglèèsje staon. ’t Is nwoot goed bij die meense.
De klèènzeun van m’n broer is t’r zoow jinne. Fred jeet ie. Van klèèns af aon wouw ie iedere kjeer wa d’aanders. Kreeg ie de börst dan wouw ie z’n tut. Kreeg ie ’n obbelpèèrd dan wouw ie ’n trèèn. En zoow gieng da mar dur.
Netuurlek kwaam da d’ok omda t’ie aaltij z’n zin kreeg. IJ was jeenegst kind en daorom wier t’ie dur z’n ouwelui flienk in de watte geleed. IJ was deur en deur verwend. Op ’ne kjeer wouw ie bij oons komme loowzjeere. IJ docht bij oons ok mwooi weer te kunne speule net as tuis. Mar dan ad ie toch buite n’oons vrouw gereekend.
IJ wouw laank opblèève omda t’ie persee ’n bepaold proogramma op de tilleviezie wouw zien. ’n Proogramma da bestemd was vur aljeen grwoote meense. Nouw, da gieng mwooi nie dur. En ij bleef mar vraoge n’en zeure. Tot oons vrouw ’t genog von en kwaod uitriep: ‘Wa zèède toch ’ne … zaogeman.’
Zaoge betekent in veel dialecten naast ‘zagen’ ook ‘zeuren’. Een zaogeman is dus geen man die zaagt maar een man die zeurt, een zeurpiet.