Toeval bestaat niet

Het is 7 oktober 2001. De Verenigde Staten vallen de Taliban aan in Afghanistan als reactie op de aanslagen van 11 september 2001. Dat doen ze samen met een coalitie van landen. Nederland doet van 2006 tot 2010 mee onder de naam Task Force Uruzgan om een bijdrage te leveren aan de wederopbouw van Afghanistan. Ongeveer 1.400 Nederlandse militairen hebben deelgenomen aan deze militaire operatie. Zo ook Rob en Kelly. In november 2009 vertrekken zij naar Afghanistan. Rob is dan marinier en leidt een groep van zes specialisten waarmee hij eenheden beschermt en begeleidt. Kelly blijft op het kamp: ze houdt zich bezig met alles wat het kamp binnenkomt en uitgaat. Hoewel de oorspronkelijke taak van de operatie de wederopbouw is, wordt al snel duidelijk dat daar een gevechtsmissie bij komt kijken.

Meezingen

Rob is Brabander in hart en nieren. “Ik weet niet beter, maar het valt veel collega’s op dat de Brabanders zorgen voor een hele gemoedelijke sfeer. Maar voor mij is dat heel normaal.” Volgens Kelly zijn de Brabanders in Afghanistan destijds zeker niet te missen. “Je hoort ze altijd, die Brabanders”, aldus Kelly. “Op vrijdagmiddag rond 16:00 uur wanneer er een soort van ‘weekend’ was, zongen de Brabanders – desalniettemin zonder bier – het hardste mee met de muziek. Zij maken er ondanks de situatie samen een feestje van. Zo kun je even je gedachten verzetten.”

24/7 

Tijdens de missie komen de militairen geregeld voor uitdagingen te staan. Voor Kelly is de grootste uitdaging de onvoorspelbaarheid van de situatie. Alles wat je dan gepland hebt, kan eigenlijk zo de prullenbak in. Rob herkent dat: “Een missie kun je niet regisseren. Het is reageren op de dingen die komen gaan.” Beiden staan ze 24/7 aan. “Je moet wel. Het is niet zo dat je denkt: ik doe vandaag eventjes niets. Dat kan gewoon niet. Je moet altijd alert zijn”, vertelt Kelly.

Militair gezien vindt marinier Rob dit de mooiste missie omdat er continu veel gebeurt. “Je beseft dat je heel veel gevaar loop. Zeker in de tijd dat er veel bermbommen werden geplaatst. Elke meter die ik rij of elke stap die ik zet, kan er een afgaan, denk je dan.”

Vijf weken na aankomst gebeurt dat. Rob en zijn team rijden in een bermbom. De klap van de explosie slingert hem uit de auto. Gelukkig reageert zijn team snel, precies zoals ze is aangeleerd. De chauffeur verricht de eerste noodzakelijke medische handelingen. Een helikopter brengt Rob naar het kamp. Dan is het donker. Als hij wakker wordt, herkent Rob zijn omgeving niet. Hij denkt eerst dat hij krijgsgevangen is genomen. Maar al snel blijkt dat hij in Nederland is, in een ziekenhuis. Na zijn ongeluk blijkt hij in een kunstmatige coma te zijn gehouden, en naar Nederland te zijn vervoerd. Zijn rechteronderbeen ziet hij niet. Al snel is duidelijk dat zijn been is geamputeerd. "Dat is schrikken, maar gelukkig kan ik mezelf snel herpakken. Ik ben opgegroeid met het motto: het kan altijd beter, maar ook altijd slechter.”

Ook Kelly moet de missie voortijdig afbreken. In de opwerktijd naar de missie toe moet ze haar rijbewijs halen om een klein pantserrupsvoertuig te mogen besturen. In die periode verliest ze het zicht in haar rechteroog. De dokter vermoedt dat ze Multiple sclerose (MS) heeft, een ziekte van het centrale zenuwstelsel. Toch kan ze mee op missie. Maar dan... "Ik vergeet het nooit meer. Begin maart 2010 word ik midden in de nacht wakker met een enorm scherpe pijn. Alsof er een pin door mijn oog wordt geduwd en erachter via mijn schedel uitkomt. Een pijn die ik nog nooit eerder heb ervaren. De rechterkant van mijn gezicht is gevoelloos en tegelijkertijd pijnlijk." Aan het einde van die middag besluit de dokter dat ze terug moet naar Nederland. Daar volgt de definitieve diagnose. Het blijkt inderdaad te gaan om MS "Dat heeft mijn leven compleet veranderd.”

Positieve draai

Ondanks de tegenslagen kijken Rob en Kelly met een goed gevoel terug naar hun missie. Zo geeft Rob aan dat hij op een positieve manier als mens is veranderd. “Ik ben wat milder geworden. Meer mens. Dat vind ik een hele fijne eigenschap.”

Daarnaast zijn Rob en Kelly ervan overtuigd dat hun leven zo had moeten lopen. “Toeval bestaat niet. Als Rob dit ongeluk niet had gehad en ik niet ziek was geworden, waren wij nooit een setje geweest en dan had ik hier nu niet zo gezeten." In 2016 nemen de gevolgen van MS toe. De enige mogelijkheid om dat tegen te gaan is een stamceltransplantatie in Mexico. Door het netwerk dat het koppel heeft kunnen ze in korte tijd het geld bij elkaar krijgen om die transplantatie te bekostigen. "Dat was bepalend voor mijn leven”, vertelt Kelly. “Als gezin kunnen we weer doen wat we willen doen.” En dat dàt is gelukt, voelt fantastisch, voegt Rob er met een grote glimlach aan toe.

Het begin van de toekomst

Na terugkeer in Nederland revalideren ze allebei in het Militair Revalidatie Centrum Aarenburg in Doorn. Het is een bijzondere plek voor het stel. Ze hebben zelfs een tatoeage met de coördinaten ervan. “Deze plek is het begin van onze toekomst. Je bent hier echt een mens. Dat is heel fijn”, zegt Kelly. Rob voegt toe: “Het voelt als een warme deken, een bijzondere plek waar alles benaderbaar is. Alle lof voor dit centrum.”

Het revalidatiecentrum is ook de plek waar ze elkaar voor het eerst ontmoeten. “Ik weet het nog zo goed”, vertelt Kelly met een verliefde blik. Acht jaar geleden is ze daar op uitnodiging om mee te trainen ter voorbereiding op de Invictus Games. Ze stelt zich aan iedereen voor. Als ze Rob een hand geeft, gebeurt er iets bijzonders. Ze heeft meteen een connectie met Rob. Dat gevoel is wederzijds. Na een jaar beginnen de militairen te daten, maar al snel wordt Rob voor vijf jaar op Aruba geplaatst. Ze ontmoeten elkaar opnieuw tijdens de Invictus Games in Toronto. “En zo geschiedde”, aldus Rob.

Kort daarna vertrekt ook Kelly naar Aruba met haar twee zoontjes. “Vlak voordat ik naar Aruba ging, kochten we nog een huis in Breda. We hadden nog geen dag samengewoond. Maar dat is precies wat ik bedoel. Wij zijn op een manier met elkaar verbonden en dat hebben we altijd zo gevoeld.” Rob vroeg Kelly al ten huwelijk toen ze voor de tweede keer op bezoek was op Aruba. “Soms weet je dat het goed zit”, aldus de marinier. “Vaak hebben we maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen.”

Ondertussen woont het militaire koppel anderhalf jaar samen in Breda. Kelly voelt zich thuis in Brabant: “Het is een gemoedelijke en warme gemeenschap. In de stadscultuur waar ik vandaan kom is het allemaal wat gejaagder. Ik zit hier op mijn plek. Ik ben wat toegankelijker en relaxter geworden. Het past me wel goed.”

Vrijheid is niet vanzelfsprekend

Rob en Kelly zijn beiden actief dienend veteraan en bezoeken graag de Nederlandse Veteranendag in Den Haag. Die dag brengt volgens het echtpaar het gevoel van verbondenheid tussen veteranen naar voren, weg van het stereotype beeld van oudere soldaten met veel medailles. Het militaire koppel benadrukt dat het belangrijk is om te realiseren dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. “Dat wij met een gerust hart kunnen slapen, komt door de mensen die in het verleden en heden hebben gediend. Voor vrijheid is een hele hoge prijs betaald.”

Kelly’s MS is nu stabiel door de transplantatie. Ze hoopt nog een keer op missie te kunnen gaan, maar dit keer van begin tot eind. Samen met Rob kijkt ze met goede moed naar een fijne toekomst. Rob gaat over een paar jaar met pensioen en wil zich graag nog inzetten voor de maatschappij. Maar op welke manier? Dat ziet Rob tegen die tijd wel.

Dit interview kwam tot stand dankzij een samenwerking tussen Stichting Bredase Veteranen, Fontys Journalistiek Tilburg, en Erfgoed Brabant.